Wie had ooit kunnen denken dat koorzang een gevaarlijke bezigheid zou zijn? Dat we elkaar mogelijk met virusdeeltje zouden besmetten als we samen zouden zingen? Ik had het niet kunnen bedenken, maar helaas zitten we nu zo'n 14 maanden in deze situatie.
Nou ben ik nogal van de optimistische inslag, dus ik zat binnen een week met mijn koren te "Zoomen". In rap tempo leerde we hoe we in "break-out rooms" konden socializen, maar ook in stemgroepen om de beurt konden zingen. Best een enorme stap voor vele koorleden om opeens hun eigen stem solo te laten horen aan elkaar. Zo knap, hoe vele koorleden, die stap hebben gezet. En zo fijn om hun dankbaarheid daarvoor te voelen. En zo raakten we meer en meer bedreven in het Zoomen. Zelfs dusdanig, dat mijn lieve collega Don Henken en ik samen Zoomworkshops aan andere dirigenten gingen geven. Wat een avontuur. Wat een heerlijkheid om opeens met zoveel dirigenten te kunnen samenwerken en kijkjes te krijgen in hun koorwereld. Elk nadeel heeft zijn voordeel. En voordeel van deze hele Zoom periode is wel dat de dirigenten wereld open is gegaan. Geen ivoren torens meer, maar samenwerking online. Dat stemt mij dan weer dankbaar ;)
Walraven WebWerk